Voor de laatste maal... van jullie verslaggeefster

Hallo lieve luitjes!

Een verslag is natuurlijk niet compleet als het slotstuk ontbreekt! Vandaar dat ik jullie nog vertel hoe het nou is geweest over de periode vanaf het vertrek vanuit Sydney, tot de periode nu. Wachtend om iedere dag weer te mogen lesgeven (wat de afgelopen weken uitloopt op meer níet mogen, dan wel mogen), duik ik regelmatig achter de computer om weer eens wat foto’tjes te bekijken. Het was toch echt wel een gave reis. Eventjes nog terug in de tijd graven naar het moment van vertrek, wat ik nog voor me zie als de dag van gisteren…

Sydney, mijn eerste en laatste stad in Australië. Daar begon het allemaal op 1 november 2007 toen ik landde. Nu vertrek ik, 8 maanden later. Beetje voor me uit te staren met het liedje ‘Happy Ending’ van ‘Mika’ kijk ik door het raam in onze grote villa uit over het zwembad waar de mooie herfstzon in weerspiegelt. Over 10 minuten komt de buurman ons ophalen. Ook Janneke vertrekt naar de stad, waar ze in een appartement vlakbij haar werk verblijft, dus de kleren zijn allemaal zo goed en zo kwaad als het kan in de tas gestouwd, kilo’s afgepast met bagage en handbagage. ‘Als het er maar in past, de rest zien we thuis wel’, was ons motto. Eenmaal in de auto brengt de buurman ons naar het station in Lindfield. Met die steeds zwaarder wordende tassen zou het anders niet zo’n lolletje zijn geweest om dat stuk gedurende een half uur berg op te lopen! Laatste maal station Lindfield. Op naar station Airport. In de trein worden we aangesproken door een man die de vragen ‘Nederland? Eindhoven?’ op ons afvuurt. Blijkt dat hij 10 jaar geleden was geëmigreerd naar Australië. Wat grappig; hij kwam zelf uit Eindhoven! Op het vliegveld aangekomen, goed en wel ingecheckt en van al die zware tassen af, blijkt mijn vliegtuig vertraging te hebben. En wel zo’n 3 uur! Quantas had stakingen. Ja hoor, net vandaag! Janneke en ik gingen nog even lekker rondneuzen in de shops, lekker wat eten, nog wat kletsen en langzaamaan breekt voor mij de tijd aan om te vertrekken. Een dikke knuffel en een traantje wegpinken ontkwamen we ook niet aan, nadat we 5 maanden dag-in dag-uit met elkaar zijn omgetrokken. Om 20.00u ipv 17.00u ging ik door de douane. Eenmaal in het vliegtuig duurde het nog zo’n 45min voordat hij opsteeg. Nog voor de laatste keer de lampjes van Sydney bekijken voordat we de grote bak met duisternis invlogen. Ik zat naast een aantal mensen uit Edinborough, ‘in de buurt’ van de eindbestemming van het vliegtuig; Londen.
Deze vlucht was een stuk rechtstreekser dan de heenreis. We vlogen via Bangkok en daarna, na een stop van een klein uurtje, in hetzelfde vliegtuig door naar Londen. Maar deze reis ging niet helemaal vlekkeloos. De mediavoorzieningen in het vliegtuig waren niet al te best, dus mijn tv’tje en die van mijn buurman deden het niet. Nou was ik gelukkig moe genoeg, en ik had uitgevonden (ja nu al, na 5 vluchten!) dat mijn hoofdsteun van die buigbare delen had waartegen je je hoofd kon leggen. Daarbij kwam ook nog eens dat, toen de lampen voor de nacht uitgingen, de lamp boven het hoofd van mijn buurman, wat eerst mijn oude plaats was, (de buurman stelde voor om te ruilen van plaats met mij omdat zijn tv’tje het nog enigszins even deed in het begin, maar later ook ermee ophield), bleef branden en hij vervolgens geen ook dicht deed. Hij kreeg een tegoedbon om taxfree te shoppen ín het vliegtuig, maar omdat hij er toch niets mee deed en het eigenlijk mijn oude plek was, zei hij, gaf hij die bon aan mij. Op Bangkok ben ik de taxfree-winkels ingedoken om alle parfums uit te proberen om die vervolgens in het vliegtuig aan het schaffen. Mooi geregeld vond ik zo. Vanaf Bangkok zat ik op een andere stoel. Heerlijk veel ruimte want mijn buurman was er niet. Een paar films gekeken, veel gegeten en veel, heel veel geslapen. Stond versteld van mezelf! Op Londen aangekomen hadden we natuurlijk de aansluiting naar Nederland gemist vanwege de vertragingen in Sydney. Shit… jaa… thuis wisten ze dat natuurlijk ook nog niet! Dus ik heel zielig naar het reisbureau op het vliegveld, uitleggen dat we zoveel vertraging hadden, ik geen Ponden had om te bellen en m’n creditcard niet lukte, wat resulteerde in een gratis telefoongesprek vanuit Londen naar Nederland! Pa, Ma, Roland, Marcel en Dennis waren al onderweg naar Schiphol. Die moesten nog een paar uurtjes langer wachten, want in eerste instantie zou ik om 10.30u aankomen. Goed en wel in het vliegtuig was het nog 45min naar Schiphol. Lekker zitten kletsen met een andere meid die hetzelfde avontuur beleefd had als ik en een man die er alles over wilde weten en de tijd vloog voorbij. De vlucht liep uit naar een uur omdat we vertraging hadden in de lucht vanwege intercontinentale vluchten die voorrang hadden om op te stijgen voordat wij konden landen. Boven Nederland zagen we weer een dik pak grijze wolken hangen. Heerlijk, vertrouwd zullen we maar zeggen. Maar goed, om 16.00u waren we op Nederlandse bodem. Australisch geld meteen omwisselen bij de ABN zodat ik toch iig, voor zover het reikte, niet helemáál blut was. Koffers pakken in de bagagehal was een drama. Echt de helft van het vliegtuig had z’n bagage niet. Scheen vaker voor te komen bij Brittisch Airways. Best vervelend, maar gelukkig had ik mijn koffer wel. Om 16.30u kwam ik eindelijk door de douane. Daar zag ik iedereen staan en ik kon niet geloven dat ik ze 8 maanden niet gezien had. Papa met z’n paparazzi-lens erbij en lekker iedereen een knuffel geven. Heerlijk! Zo’n moment kun je niet uitleggen, dat moet je meemaken. Ik hield het beter droog dan gedacht haha :).
Vervolgens hadden we op Schiphol nog lekker wat gedronken met elkaar, de souveniertjes gegeven en daarna met de trein naar huis. Echt raar om iedereen weer Nederlands te horen praten. Normaal keek ik ervan op, maar nu was het ineens overal! Mijn eerste moment van ‘ik had beter mijn mond kunnen houden want nu verstaat iedereen mij’ brak al snel aan. Na een paar uurtjes reden we de Spoorlaan in. Niks veranderd, alleen wat groener (hoe zou dat nou komen?). Thuis aangekomen kwamen tante Diety en Dennis’ moeder Rian met zijn broertje Andy aanlopen. Lekker thuis aangekomen was de eerste stap naar binnen over de drempel echt een raar gevoel. Dan weet je pas echt wat ‘thuiskomen’ betekent. Dan is het ‘thuiskomen’ na een week Frankrijk er niets bij! De tafel mooi gedekt en werd ik overspoeld met leuke welkomstkado’s. Echt een hele verrassing. Met grote letters hing aan het dak ‘WELKOM THUIS’. Rian en Nicky kwamen ook nog even langs. We hadden lekker gegeten, maar mijn vliegbenen en maag waren nog niet helemaal op orde. Hier heb ik trouwens nog een dag of 4/5 last van gehad. De eerste nacht in mijn eigen bed brak aan. Heerlijk. En dan de volgende dag wakker worden, eens een keer níet in een auto haha!

De dagen verstreken en het normale patroon zat er weer enigszins in. Dat ging sneller dan verwacht! Pa en ma gingen met Roland en Marcel al snel op vakantie naar Frankrijk, waarna Dennis en ik een weekje later kwamen. Wederom op een camping. Echt fijn zo met z’n allen. Na 10 dagen ging ‘de family’ naar huis en gingen Dennis en ik nog een paar mooie dagen doorbrengen in Parijs. Kijk, daar was ik nou nog nooit geweest! Heel mooi, echt. Eenmaal thuis ging het gewone leventje weer beginnen. Nog wat genieten van de laatste ‘zomer’dagen, nog vrienden opzoeken en weer in het gewone ritme komen. Via marktplaats wat spulletjes verkopen aan mensen die ook naar Australië gingen. Ze hadden er allemaal net zoveel zin in als ik. Als ze toch eens wisten waar ze aan begonnen haha!

De meeste mensen gingen weer werken en ik ging werk zoeken. Dit ging niet over rozen. Teveel leerkrachten, tja, dáárin zal in een jaartje niets veranderd zijn! En dat was het ook niet. Dan maar op de vervangerlijst. Inmiddels heb ik een dagje hier, een vaste vrijdag daar en na de herfstvakantie ga ik een zwangerschapsverlof opvullen.

Het gaat allemaal weer beginnen. Mijn reis lijkt nu, 2 maanden later, al zolang geleden! Mijn dagboekje is mooi compleet, de foto’s moeten nog ingeplakt worden (maar dat gaat ook niet zomaar in 1 dag) en de verhalen zijn verteld. Maar… een ervaring om nooit meer te vergeten.

Ik wil jullie bedanken voor de hoge interesse die jullie tijdens mijn reis hadden, de verhalen die gelezen werden, de spontane reacties die jullie gaven. Het gaf mij weer motivatie om weer eens iets nieuws te schrijven. Ook de mailtjes, sms’jes en leuke telefoongesprekken die ik kreeg. Echt super! Bedankt!

Voor de laatste maal… groetjes van jullie verslaggeefster!

Dikke kus xxx